01 augustus 2015

Reis naar Oeganda

De landbouworganisatie LTO Noord Hardenberg besloot in 2013 om in het kader van maatschappelijk verantwoord ondernemen , de bij haar aangesloten leden te prikkelen om eens na te denken over het ondersteunen van een goed doel.

Het doel werd het weeshuis van Gini Pullen in Oeganda.

Gini,een boerendochter uit Collendoorn, is in Mpigi in Oeganda, een weeshuis begonnen onder de naam " Home of Hope and Dreams ".

Een grote wens van Gini was om een boerderij te starten om zoveel mogelijk zelfvoorzienend te zijn wat voedsel betreft. Voedsel is haar grootste kostenpost.

Voor deze boerderij is veel geld nodig. LTO Hardenberg heeft met sponsoren en acties ,zoals oud ijzerinzameling, inmiddels 2 ha grond aangekocht , direct naast het weeshuis.

Nu hebben we nog geld nodig voor zaai-en plantgoed, dieren en huisvesting.

Op 11 juli 2015 zijn Hetty whyte-Jonkhans , Jeffrey Whyte en Tilleke Jonkhans-veenhuizen, allen met een tropische landbouw achtergrond, op eigen kosten naar Oeganda afgereisd, om een plan te maken voor deze boerderij.

Komende weken zal ik verslag doen van onze ervaringen in Oeganda.

Vandaag dag 1 .

Op zaterdag 11 juli vertrokken Hetty, Jeff en ik naar Dusseldorf om de vlucht met " Emirates" naar Dubai te nemen.

Na een wachttijd van 3 uur, de goedkoopste vlucht, vlogen we door naar Entebbe, Oeganda.

Na 24 uur zetten we eindelijk voet op Oegandese bodem. Gini stond ons op het vliegveld op te wachten.

In het pas aangeschafte schoolbusje gingen we op weg naar Mpigi. Het busje was door Gini aangeschaft omdat de kinderen altijd vervoerd werden door een bus van de school. Dit werd echter een te grote kostenpost. Het bleek goedkoper te zijn om zelf een busje aan te schaffen om de kinderen naar school te brengen en van school te halen.

Vanwege grote drukte rond de hoofdstad Kampala besloot Gini via een binnenweg naar Mpigi te gaan. Ik kende de naam "dirt road" wel, maar hier was hij echt van toepassing. Rode stof stoof op en je kon de sporen van de laatste regen nog zien. Diepe gleuven en gaten in de weg.De ramen hadden we open, maar regelmatig moesten we ze snel dicht doen om niet te veel rode stof, zand te happen. Langs de weg lopen talloze mensen en de huizen en winkels zijn niet meer dan barakken. Alle planten langs de weg, bananenbomen, koffieplanten, mango's en papaya zijn rood van het stof.

Na 1,5 uur kwamen we aan bij " the Home of Hope and Dreams " .

De kinderen kwamen enthousiast op ons afrennen. Voor we het in de gaten hadden waren de koffers al weg. Die vonden we later netjes op onze kamers terug.Er werd begroet en geknuffeld.

Onze eerste indruk : wat zien deze kinderen er gezond en gelukkig uit.

We werden verwelkomd in het grote , nieuwe weeshuis, in gebruik genomen in augustus 2014. Wat een fantastisch huis. Bekijk het maar op de site van de " Home of Hope and Dreams".

De kinderen hadden de laatste weken erg veel geoefend om een lied en welkomsdans voor ons op te voeren. Het was hartverwarmend en ontzettend leuk.

Na de dans hebben we met Gini het terrein over gelopen om alvast een eerste indruk te krijgen.

Toen het begon te schemeren zijn we naar binnen gegaan en al gauw gingen we aan tafel.De kinderen gingen allemaal hun handjes wassen, bij de kleinsten werd dit gedaan door de ouderen.

Voor ons werd het eten opgeschept, maar de kinderen gingen op hun knietjes voor de kokkin op de grond in een rij zitten. Om de beurt, zonder gedrang werd hun bordje vol geschept. De kinderen varieerend van 2 tot 9 jaar gingen daarna netjes op hun eigen plaats zitten. Niemand raakte het voedsel aan tot er gezamelijk gebeden was. Na het " amen" begonnen ze netjes te eten. Met een lepel als zij dat al beheersten en met de handjes als zij nog te klein waren. De kinderen van 1.5 jaar en jonger zaten in een kinderstoel en werden geholpen door de leiding of door de grotere kinderen.

Dit alles in volkomen stilte. Onvoorstelbaar wat een rust met 24 kinderen.

Vanwege onze komst stond er vlees op het menu. Een klein stukje kip. Verder gebakken aardappelen met als smaakmakers ui en tomaat.

Er was ook nog een verjaardag te vieren. Chris werd 7 jaar. Er werd luid gezongen, kaarsjes op een cake aangestoken en een cadeautje gegeven.De jarige mocht na het aansnijden van de cake, iedereen een stuk geven.Chris was gelukkig en heeft de volgende dag de hele dag rondgelopen met zijn cadeau, een bord spelletje.

Alle kinderen gingen zonder morren naar bed. De leiding zakte onderuit voor de Tv.

Wij hadden er een lange dag op zitten en na een koude douche ( warm water is er niet) kropen we snel onder ons laken.

Wordt vervolgd.


Reacties 4

Prachtig een super begin.

Koos

27-07-2015 om 12:31 uur

Wat een geweldig leuke en hartelijk begin van jullie reis. Met veel plezier gelezen! Ben benieuwd naar de overige verslagen!

Gerrie Kleene

27-07-2015 om 12:05 uur

Wat leuk om te lezen, zal het zeker volgen. Sommige dingen zijn herkenbaar van onze reis ruim 2 jaar geleden.

Marry Pullen

26-07-2015 om 20:23 uur

Leuk om dit verslag te lezen en heel herkenbaar dat rode stof happen. Een verjaardag vieren in het kindercentrum is altijd weer een bijzondere gelegenheid en eveneens om samen met de kinderen en de leiding de warme maaltijd te mogen gebruiken. Ik ben benieuwd naar het vervolg.

Mini Prins

26-07-2015 om 19:19 uur

Laat een reactie achter