Wij waren haar naam tegengekomen op onze zoektocht op internet.Het telefoonnummer wat daar bij stond bleek echter niet te kloppen. Het leek ons een leuk bedrijf om te bezoeken, bovendien geeft Beatrice cursussen voor beginnende konijnenfokkers.Dat zou leuk zijn voor Juliette. Voor Nederlandse begrippen leek het bedrijf niet zo bijzonder. Wij denken al snel aan allemaal stalen kooien, gladde betonnen vloeren en mooie , geventileerde ruimtes. De stallen hadden een bakstenen onderkant en daarboven houten staken met gaas eraan vast. Wel goed geventileerd. De kooien van hout of roestig ijzer. De vloeren of van gebroken beton of gewoon zand. Toch staken we een heleboel op van de manier waarop zij hun konijnen houden.Ze gaven ons erg veel informatie waarvoor we , zoals achteraf bleek, wel moesten betalen. Dat was minder leuk. Om Gini,de kinderen en het personeel over te halen om met een konijnenfokkerij te beginnen hebben we meteen 4 kg konijnenvlees gekocht.

Ruben vroeg of we nog een geitenbedrijf wilden bezoeken. Dat wilden we wel. Alhoewel het al tegen 5 uur in de middag liep zijn we nog wel op pad gegaan. Het bleek een beetje verder dan verwacht, maar de tocht was geweldig. Erg slechte wegen, diepe kuilen maar ook enorme theeplantages. Onderweg pikten we nog wat mannen op in een dorpje. Achteraf bleek een van de mannen de " bedrijfsleider" van het geitenbedrijf te zijn. De andere man ging waarschijnlijk mee als tolk of gewoon omdat hij het leuk vond. Het bedrijf stelde niet zo heel veel voor. De geiten waren nog ergens op het land en hebben we niet gezien. De jonge geitjes liepen wel rond op het erf en liepen luid mekkerend om ons heen.We zagen zelfs een geitje bij een hond aan de tepels zuigen. Het was leuk om te bezoeken maar ik kan niet zeggen dat we hier kennis hebben opgedaan.

De terugtocht was nog een beetje heftiger. We waren moe en het werd donker en we stuiterden op de achterbank. Tot overmaat van ramp kwamen we zonder benzine te staan. Voor ons gevoel midden in de rimboe.Het was inmiddels heel erg donker en zoals overal liepen er veel mensen langs de weg. We moesten onze deuren en ramen sluiten en de chauffeur ging met een jerrycan op pad.Wij zaten zwetend van angst ? of van de warmte in de auto te wachten.Na een klein uurtje kwam de chauffeur terug.

Het was al laat toen we bij het weeshuis kwamen. Gelukkig hadden ze wat eten voor ons bewaard.